اگر نتوانم با کمک تلفن همراه هوشمندم به اطلاعات مورد نیازم دست پیدا کنم، حس می‌کنم چیزی را گم کرده‌ام.
اگر لحظه‌ای که به اطلاعات نیاز دارم، اینترنت موبایلم قطع باشد و نتوانم آنها را با گوشی هوشمندم به دست بیاورم، آشفته می‌شوم.
عادت دارم خبرهای روز را با تلفن همراهم بخوانم و اگر این دسترسی برایم محدود شود، اعصابم به هم می‌ریزد.
من از قابلیت‌های تلفن هوشمندم استفاده زیادی می‌کنم و اگر به دلیلی نتوانم با آن کار کنم، اعصابم به هم می‌ریزد.
تمام شدن باتری تلفن همراه به من استرس می‌دهد و اعصابم را خرد می‌کند.
اگر بسته اینترنتم رو به اتمام برود یا حجمش کم و محدود شود، حالم بد می‌شود.
هر جا می‌روم، قبل از هر کاری دنبال آنتن وای‌فای می‌گردم.
اگر نتوانم از تلفن هوشمندم استفاده کنم، احساس می‌کنم بین زمین و آسمان گیر کرده‌ام.
وقتی که امکان چک کردن تلفن برایم وجود ندارد، مدام به این موضوع فکر می‌کنم و تا زمان مناسب را پیدا نکنم، ذهنم آرام نمی‌شود.
از اینکه نمی‌توانم با دوستان یا خانواده‌ام ارتباط برقرار کنم، مشوش می‌شوم و احساس ناراحتی می‌کنم.
اینکه خانواده یا دوستانم نتوانند من را پیدا کنند، من را نگران می‌کند.
اینکه پیامک‌ها و تماس‌های دیگران را نتوانم دریافت کنم، من را عصبی می‌کند.
اینکه در دسترس دوستان یا خانواده‌ام نباشم، من را نگران می‌کند.
از اینکه ندانم در لحظه‌ای که تلفن همراهم نیست چند نفر خواسته‌اند با من تماس بگیرند من را عصبی می‌کند.
نگران این می‌شوم که رابطه نزدیکم با دوستان یا خانواده به‌خاطر در دسترس آنها نبودن خدشه‌دار شود.
اینکه هویت آنلاینم را از من بگیرند و در شبکه‌های اجتماعی با کمک تلفن همراهم حضور نداشته باشم، من را عصبی می‌کند.
از اینکه نتوانم با خواندن اخبار به کمک تلفن هوشمندم به روز باشم و با دوستانم در شبکه‌های اجتماعی وارد ارتباط شوم خوشم نمی‌آید.
وقتی نمی‌توانم آپدیت‌های روی موبایلم و نوتیفیکیشن‌هایی که برایم می‌آید را چک کنم، احساس بد و گنگی پیدا می‌کنم.
از اینکه نتوانم ای‌میل‌های تازه‌ام را با کمک تلفن همراهم چک کنم، مضطرب می‌شوم.
وقتی تلفن همراهم با من نیست، احساس عجیبی پیدا می‌کنم، چون نمی‌دانم چه کار باید بکنم.