اختلال خلق ادواری یا سیکلوتایمیا چیست؟

سیکلوتایمیا که به عنوان اختلال خلق ادواری یا سیکلوتیمیک نیز شناخته میشود، یک اختلال خلقی مزمن است که معمولاً در نوجوانی آغاز و با نوسانات زیادی در خلق و خو و انرژی ظاهر میشود. افراد مبتلا به سیکلوتایمیا معمولاً دوره های نوسانی از خلق و خوی بالا یا علائم هیپومانیک و خلق و خوی پایین یا علائم افسردگی را تجربه میکنند. تغییرات در خلق و خو میتواند به سرعت و در هر زمان مشخص رخ دهد. افراد مبتلا به سیکلوتایمیا ممکن است به راحتی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I که با دوره های شیدایی (مانیا) مشخص می شود، متمایز شوند.

فردی که علائم هیپومانیا را بجای دوره های شیدایی تجربه میکند، علائم کمتر شدید یا کوتاهتر از علائمی که در طول دوره مانیا رخ میدهد، دارد. سیکلوتایمیا شبیه اختلال دوقطبی II است که با هیپومانیا نیز مشخص میشود، اما علائم فرد معیارهای یک دوره هیپومانیک کامل یا افسردگی اساسی را کامل نمیکند.

پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست افسردگی بک

چه چیزی باعث سیکلوتایمیا می شود؟

علت دقیق سیکلوتایمیا ناشناخته است. سیکلوتایمیا ممکن است نتیجه چندین عنصر از جمله ژنتیک، عوامل روانی و عوامل محیطی باشد. درک این عوامل ممکن است به بهینه سازی پیشگیری و درمان سیکلوتایمیا کمک کند. ژنتیک ممکن است نقش داشته باشد؛ زیرا افرادی که سابقه خانوادگی سیکلوتایمیا، افسردگی یا اختلال دوقطبی دارند، ممکن است احتمال بیشتری برای تشخیص سیکلوتایمیا داشته باشند. برخی ویژگیهای روانشناختی مانند سابقه شخصی اختلال افسردگی میتوانند بعنوان عوامل خطر برای سیکلوتایمیا نیز عمل کنند. تغییرات در شیمی و زیست مغز به دلیل صدمات، پیری یا استرس و همچنین عوامل محیطی و اجتماعی مانند دوره های طولانی استرس یا تجربیات آسیب زای زندگی، ممکن است به ایجاد سیکلوتایمیا کمک کنند.

محرکهای خاص سیکلوتایمیا اغلب از فردی به فرد دیگر متفاوت است. استرس قابل توجه زندگی، چه بصورت تجربیات آسیب زا یا استرس متوسط مزمن، شایع ترین محرک است. محرکهای اضافی ممکن است شامل اختلالات روانپزشکی همزمان (مانند اختلال دوقطبی) و آسیب مغزی به دلیل تصادفات یا بیماریها باشد.

علائم و نشانه های سیکلوتایمیا چیست؟

علائم سیکلوتایمیا ممکن است شامل نوسانات خلقی، نوسان بین اوج هیجانی (یعنی علائم هیپومانیک) و پایین آمدن عاطفی (یعنی علائم افسردگی) باشد. افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک ممکن است در هر لحظه تغییرات خلقی ناگهانی را تجربه کنند که ممکن است بر توانایی آنها برای عملکرد روزانه تأثیر منفی بگذارد.

• علائم هیپومانیک با خلق و خوی غیرمعمول یا تحریک پذیر همراه با افزایش غیر معمول انرژی برای مدت کوتاهی (کمتر از 4 روز) مشخص میشود. علائم دیگر ممکن است شامل سطح بالایی از عزت نفس، صحبت بیش از حد، افکار مسابقه ای، تمرکز غیرمعمول قوی بر روی وظایف و اهداف، انرژی فیزیکی و هوشیاری علیرغم حداقل خواب، افزایش بی قراری و درگیری در فعالیت های مخاطره آمیز باشد.
• علائم افسردگی با خلق و خوی پایین غیرعادی برای مدت کوتاهی (یعنی کمتر از دو هفته)، کاهش علاقه به فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می برد یا هر دو مشخص میشود. علائم دیگر ممکن است شامل عزت نفس پایین، از دست دادن اشتها، مشکل در به خواب رفتن یا بیدار ماندن، خستگی، بی قراری یا فعالیت بدنی بطور قابل توجهی کُند، تحریک روانی حرکتی یا عقب ماندگی، کاهش توانایی تمرکز و افکار مکرر آسیب به خود باشد.

سیکلوتایمیا چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص بر اساس علائم فرد و بررسی تاریخچه پزشکی، شخصی و خانوادگی افراد است. از آنجایی که علت دقیق سیکلوتایمیا ناشناخته است، تشخیص و درمان شامل رد سایر شرایط با علائم مشابه بر اساس معیارهای تعریف شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا، ویرایش پنجم (DSM-5) است.

تشخیص رسمی سیکلوتایمیا ممکن است فقط در افرادی انجام شود که علائم ناراحت کننده یا مختل کننده را در طول حداقل دو سال، حداقل 50 درصد مواقع، بدون اینکه بیش از دو ماه در این دو سال بدون علامت باشند، تجربه کرده اند. در کودکان و نوجوانان، این علائم باید حداقل برای یک سال وجود داشته باشد تا معیارهای تشخیصی برآورده شود. برای افراد در هر سنی، علائم هرگز نباید به اندازه کافی طول بکشد یا در هر زمانی به اندازه کافی شدید باشد که معیارهای یک دوره هیپومانیک، شیدایی یا افسردگی اساسی را برآورده کند. به عنوان مثال، یک دوره هیپومانیک شامل حداقل سه علامت خلقی یا رفتاری است که به مدت چهار روز تا یک هفته تجربه می شود تا جایی که بر عملکرد فرد تأثیر می گذارد، اما آنقدر شدید نیستند که باعث اختلال شوند یا بستری شدن در بیمارستان را به همرا داشته باشند.

یک دوره شیدایی نیز شامل سه یا چند علامت است، اما علائم حداقل یک هفته طول می کشد، آنقدر شدید است که فرد را دچار اختلال کند، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد و علائم روان پریشی نیز وجود داشته باشد. اگر حداقل پنج علامت با هم برای حداقل یک دوره دو هفته ای ظاهر شوند، علائم افسردگی یک دوره افسردگی اساسی در نظر گرفته می شود. هنگامی که تعداد، شدت و مدت علائم فرد به هر یک از سه نوع دوره جمع می شود، پزشک باید علائم فرد را با تشخیص اختلال دوقطبی II، اختلال دوقطبی I، اختلال افسردگی اساسی، یا یک اختلال متفاوت تر، به جای سیکلوتایمیا را تعیین کند.

علاوه بر این، معاینه فیزیکی وآزمایشگاهی، مانند نمونه های خون یا ادرار، ممکن است برای رد کردن تأثیر سایر شرایط پزشکی مانند بیماری کوشینگ مورد نیاز باشد. تشخیص همچنین باید این احتمال را که علائم، یک عارضه جانبی دارو یا مصرف مواد باشد را رد کند.

سیکلوتایمیا چگونه درمان می شود؟

از آنجایی که علائم سیکلوتایمیا نسبت به علائمی که در طول دوره هیپومانیک یا شیدایی تجربه می شوند، کمتر شدید یا فراگیر هستند، افراد ممکن است در ابتدا به دنبال درمان نباشند. در افرادی که به دنبال درمان هستند، علائم هیپومانیا ممکن است در ابتدا تشخیص داده نشود و در عوض به درمان شرایط دیگری مانند افسردگی تک قطبی منجر شود. در صورت عدم درمان، سیکلوتایمیا می تواند خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را افزایش دهد.درمان سیکلوتایمیا معمولاً به شدت بیماری، سابقه پزشکی فرد و ترجیحات فرد بستگی دارد. درمان، بر تثبیت خلق و خو و کمک به افراد برای مقابله با شرایط خود متمرکز است که ممکن است شامل رویکردهای سبک زندگی، روان درمانی و دارودرمانی باشد.

رویکردهای سبک زندگی

روش های سبک زندگی که ممکن است توصیه شود شامل تکنیک های آرام سازی، مانند مدیتیشن یا تنفس عمیق، اجتناب از محرک های خاص سیکلوتایمیا (مانند موقعیت های استرس زا یا تعاملات اجتماعی منفی) و پیوستن به گروه های حمایتی سیکلوتایمیا است.

روان درمانی

گزینه های درمانی روان درمانی معمولاً شامل درمان شناختی رفتاری (CBT) تحت نظارت یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط است. CBT بر کاوش و انطباق پاسخ های ذهنی، عاطفی و رفتاری فرد به موقعیت هایی تمرکز دارد که می تواند باعث ایجاد نوسانات خلقی شود یا به آن کمک کند، تا اثرات منفی علائم آنها را کاهش دهد.

دارو درمانی

هیچ دارویی به طور خاص برای درمان سیکلوتایمیا تایید نشده است. با این حال، برخی از متخصصان مراقبت های بهداشتی ممکن است تثبیت کننده های خلق و خو، مانند لیتیوم، را برای بهینه سازی مدیریت علائم تجویز کنند. داروهای ضد افسردگی (مانند سرترالین)، داروهای ضد روان پریشی (مانند کوتیاپین) و داروهای ضد اضطراب (مانند کلونازپام) نیز ممکن است به طور جداگانه یا همراه با سایر داروها برای مدیریت بهتر علائم سیکلوتایمیا تجویز شوند.

منبع: osmosis.org