تفاوت ADHD با ADD و انواع آنها چیست؟

مشکل در توجه تمرکز امروزه آنقدر رایج و فراگیر است که ویژگیها و رفتارهای ناشی از اختلالات کمبود توجه مدام در حال بررسی است. مدلهای رفتاری مختلفی شبیه به ADHD تشخیص داده شده است و در واقع تمام آنها یک نوع اختلال نقص توجه هستند و تحت عوامل ژنتیکی و عوامل استرس زای محیطی بوجود می آیند. طبق راهنمای تشخیصی DSMI5, اختلال ADHD و ADD و ADT زیرگروه های یک بیماری و در تشخیص یکسان در نظر گرفته میشوند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه، بویژه دختران و زنان، با شکلی آرام و فضایی متفاوت از مردان از این بیماری زندگی میکنند که اغلب به درستی تشخیص داده نمیشود. علائم کمبود توجه مانند مشکل گوش دادن یا مدیریت زمان بعنوان ADD تشخیص داده میشود اما علائم بیش فعالی و تکانشی با اصطلاح ADHD همراه است.

پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین هوش هیجانی

در اینجا، تفاوت های بین 3 نوع فرعی ADHD را بررسی میکنیم.

اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD)

اصطلاح پزشکی ترجیحی برای بیماری عصبی مبتنی بر بیولوژیکی است که زمانی ADD نامیده می شد.

علائم آن در یکی از سه زیرگروه زیر قرار می گیرند:

• گروه اول بی توجهی
• گروه دوم بیش فعال - تکانشی
• گروه سوم ترکیبی

همچنین شدت آنها از فردی به فرد دیگر متفاوت است و این مسئله تشخیص را چالش برانگیز میکند. مجموعه ای از رفتارها که ADHD را تشکیل میدهند از سال 1902 شناخته شده اند، اگرچه نام آن در طول زمان تغییر کرده است. بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، 11 درصد از کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند. ADHD اصطلاح روانپزشکی رسمی برای این بیماری است صرف نظر از اینکه بیمار علائم بیش فعالی را نشان می دهد یا خیر. در واقع ADD یک اصطلاحی است که معمولاً برای توصیف ADHD بی توجه بکار می رود که دارای علائمی از جمله بی نظمی، عدم تمرکز، و فراموشی است. افراد مبتلا به ADHD بی توجه بیش از حد یا تکانشی نیستند.

اختلال ADHD اغلب بعنوان رفتاری بی تفاوت، مخصوصا بی تفاوتی در کودکان یا به اشتباه به عنوان اختلال خلقی یا اضطراب در بزرگسالان تشخیص داده میشود. افراد مبتلا به این شکل از ADHD اغلب تمرکز خود را از دست می دهند، فراموشکار هستند و به نظر می رسد در گوش دادن مشکل دارند. بر اساس دستورالعمل تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSMI5، شش مورد از علائم زیر باید وجود داشته باشد و اثرات آن در مدرسه یا محل کار بارز باشد تا این اختلال تشخیص داده شود:

1. اغلب از توجه دقیق به جزئیات کوتاهی می کند یا اشتباهات بی دقتی انجام می دهد
2. اغلب در کنترل حواس و فکر مشکل دارد
3. اغلب به نظر می رسد به صحبت ها گوش نمی دهد
4. اغلب دستورالعمل ها را دنبال نمی کند و پروژه ها را به پایان نمی رساند
5. اغلب در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد
6. اغلب از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند اجتناب می کند، دوست ندارد یا تمایلی ندارد
7. اغلب تمرکز لازم برای کارها یا فعالیت ها را از دست می دهد
8. اغلب به راحتی توسط محرک های خارجی منحرف می شود
9. اغلب در فعالیت های روزانه فراموشکار است.

تشخیص ADHD در کودکی از عزت نفس پایین و شرم در بزرگسالی است.

اختلال ADHD نوع تکانشی بیش فعال

اکثر مردم وقتی به ADHD فکر میکنند پسری جوان را تصور میکنند که از دیوارها می پرد و صحبتهای معلم را وسط جمله قطع میکند. با این حال این توصیف تنها برای بخش کوچکی از مبتلایان به این بیماری مناسب است. برای داشتن این نوع، فرد باید ۶ یا بیشتر از علائم زیر را داشته باشد:

1. بی قراری دست یا پا یا تکان خوردن روی صندلی.
2. صندلی را در کلاس درس یا در موقعیت های دیگری که انتظار می رود روی آن بنشیند، ترک می کند.
3. در موقعیت هایی که نامناسب است (در نوجوانان یا بزرگسالان، ممکن است به احساسات ذهنی بی قراری محدود شود) میدود یا بیش از حد بالا می رود.
4. در بازی کردن یا شرکت در فعالیت های بی سر و صدا مشکل دارد.
5. مدام در حال حرکت است یا به گونه ای عمل می کند که گویی با یک موتور هدایت می شود.
6. بیش از حد صحبت می کند
7. در انتظار نوبت یا در قرار گیری در صف مشکل دارد.
8. حرف دیگران را قطع می کند یا مداخله می کند (مثلاً وارد مکالمات یا بازی ها می شود).

نوع ترکیبی ADHD

زمانی رخ میدهد که فرد ۶ علامت یا بیشتر علائم بی توجهی و یا بیشتر نشانه بیش فعالی و تکانشگری داشته باشد. مردان و پسران معمولاً علائم بیش فعالی دارند، در حالیکه زنان و دختران معمولاً بی توجه هستند. به همین دلیل، مردان بیشتر از زنان تشخیص داده میشوند، زیرا علائم آنها به راحتی به عنوان ADHD قابل تشخیص است.

بزرگسالان مبتلا به ADHD ترکیبی بی توجه هستند و ممکن است اشتباهاتی از روی بی دقتی مرتکب شوند و به سرعت علاقه خود را نسبت به آن فعالیت از دست بدهند. در بعضی موارد منجر به ترک محل کار و تغییر وضعیت شغلی میشود، آنها ممکن است به عنوان تنبل، بی علاقه یا فراموشکار ظاهر شوند، و ممکن است قبل از اینکه به دنبال تشخیص باشند، با این برچسب های نادرست و آزاردهنده زندگی کنند. ما داستان های زیادی از بزرگسالانی می شنویم که با احساس نقص یا بی لیاقتی بزرگ شده اند، هرگز در دوران کودکی به داشتن ADHD مشکوک نبودند تا زمانی که کودکشان تشخیص داده شد و علائم را در خود مشاهده کردند.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) مشکلات رفتاری دارند که به گاهی قدری مکرر و شدید میشود که در توانایی آنها برای داشتن زندگی عادی اختلال ایجاد می کند. برای جلوگیری از شیوع ADHD, ریشه یابی و درمان صحیح آن، برای متخصصان روانپزشکی امری مهم است. درمان این اختلال با توجه به مرحله تشخیص و نوع رویکرد متفاوت است. درمان های توصیه شده و استاندارد ADHD شامل دارو درمانی، رفتار درمانی، مشاوره و خدمات آموزشی است. این درمان ها می توانند بسیاری از علائم ADHD را تسکین دهند.

روش های مراقبتی

• بطور منظم ورزش کنید، بخصوص زمانی که احساس بیش فعالی یا بی قراری می کنید.
• وعده های غذایی منظم و سالم بخورید.
• به اندازه کافی بخوابید.
• روی مدیریت زمان و برنامه ریزی کار کنید.
• با اطرافیان و دوستان ارتباط برقرار کنید و روابط خود را حفظ کنید.
• داروها را طبق دستور مصرف کنید و از مصرف الکل، سیگار و مواد مخدر و محرک خودداری کنید.