آیا خیانت ژنتیکی است و میتوان آنرا بهانه قرار داد؟
آیا واقعا ژنی وجود دارد که با بی بند و باری و خیانت مرتبط باشد؟ و اگر ژنتیک رفتار جنسی را تعیین میکند، آیا این نیز تا حدودی خیانت انسان را توجیه میکند؟ پاسخ کوتاه است: احتمالا خیر زیرا خیانت یک انتخاب است. اما داستان دیگری هم در این ماجرا وجود دارد؟ بله. علم در زمینه خیانت هنوز در مراحل اولیه خود است. تعداد انگشت شماری از مطالعات روی انسانها نشان داده است که ژنها و هورمونها ممکن است برخی از مردان و زنان را مستعد خیانت کنند. به نظر میرسد که مقصر اصلی وازوپرسین است، هورمونی که بر اعتماد، همدلی و پیوند جنسی تأثیر میگذارد.
ژنتیک بهانه ای برای خیانت به شریک زندگی خود نیست
یک مطالعه فنلاندی نشان داد که زنانی که دارای انواع ژن گیرنده وازوپرسین هستند، بیشتر احتمال دارد که خود بی بند و باری جنسی را گزارش کنند. اگرچه چنین مشاهداتی در مردان یافت نشد، این مطالعه نشان میدهد که برخی از زنان از نظر بیولوژیکی تمایل به سرگردانی یا نیفومانیا دارند. زنانی که انواع خاصی از ژن گیرنده وازوپرسین را حمل میکنند، به احتمال زیاد درگیر «پیوند جفتی اضافی» هستند که اصطلاح علمی خیانت جنسی است.
پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین و رایگان دوام رابطه
برخی از مردم احساس کردند که نتایج این تحقیق اساساً موارد قبلی خیانت را توجیه میکند. آنها تنها نبودند، برخی از افرادی که در گذشته فریب خورده بودند معتقد بودند که این نتایج رفتارهای شرکای سابق آنها را توجیه میکند. اما واقعیت این است که اگرچه ژنتیک ممکن است به ارائه توضیحی برای اینکه چرا برخی افراد خیانت کننده سریالی هستند کمک کند، اما این رفتار را توجیه نمیکند.
هر دو عامل ژنو محیط بر رفتار تأثیر می گذارند
بحث روان شناختی طولانی مدت که به آن «طبیعت در مقابل تربیت» گفته میشود، درباره تاثیر ژنها در مقابل تاثیر محیط است و اینکه کدامیک تاثیر بیشتری بر رفتار دارد. افراد زیادی هستند که قویاً معتقدند که ژن های ما تا حد زیادی به ما دیکته می کنند که چه کسی شویم و برخی دیگر معتقدند که مردم محصول محیط و تجربیاتشان هستند. اما شواهد زیادی وجود دارد که هر دو بسیار مهم هستند، و کسانی که در هر دو طرف بحث هستند تا حد زیادی این واقعیت را تصدیق می کنند، حتی اگر نمی توانند در مورد اینکه کدام عنصر تأثیرگذارتر است توافق کنند.
پیشنهاد میکنیم انجام دهید: تست آنلاین و رایگان تعارضات زناشویی
علاوه بر این، اکنون میدانیم که ژنوم ما کاملاً ثابت نیست. عوامل خارجی مانند محیط می توانند بر بیان ژنتیکی تأثیر بگذارند. ژنها را روشن و خاموش کنند و بر نحوه خواندن ژن ها توسط سلولها تأثیر بگذارند. مطالعه این فرآیند به عنوان اپی ژنتیک شناخته میشود. در نتیجه تغییرات در بیان ژنها، حتی در دوقلوهای همسانی که با DNA یکسان متولد می شوند، لزوماً ویژگی های سلولی و فیزیولوژیکی یکسانی ندارند.
ژن ها خیانت را تضمین نمیکنند
بنابراین در حالی که ژنتیک میتواند بر رفتار تأثیر بگذارد و حتی ممکن است بر تصمیم خیانت به شریک عاشقانه تأثیر بگذارد، بسیار دور از این است که بگوییم ژنتیک، خیانت را اجتناب ناپذیر میکند. در واقع مطالعه کوئینزلند این را روشن میکند: اگر تغییرات ژنتیکی مرتبط با خیانت تضمین کننده خیانت باشد، محققان یک همبستگی 100 درصدی را بین افرادی که ویژگیهای خاص داشتند و کسانی که سابقه خیانت داشتند مشاهده میکردند. در واقعیت این همبستگی اگرچه بطور قابل توجهی بیشتر از آن چیزی است که در افراد فاقد واریانت های ژنی یافت شده بود، اما از 100 درصد فاصله داشت.
همچنین قابل قبول نیست که تعداد انگشت شماری از تغییرات ژنتیکی (در میان تقریباً 24000 ژنی که انسان ها دارند) بتواند مسئول چیزی به پیچیدگی خیانت باشد. اما حتی اگر دانشمندان بتوانند ژن های بیشتری را شناسایی کنند که با خیانت در ارتباط هستند، باز هم نمی توان تضمین کرد که افراد خاصی از شریک زندگی خود سوءاستفاده کنند. در واقع، در موقعیتی که عوامل مختلفی، از جمله ژنتیک، به ایجاد فرصت خیانت به شریک زندگی تان کمک کرده اند، شما هنوز این انتخاب را دارید که آنرا پشت سر بگذارید یا وفادار بمانید. در ضمن مطالعات آینده مطمئنا پاسخ این سوال را که آیا خیانت ژنتیکی است، را برطرف خواهند کرد.
منابع: fatherly.com و recoveryranch.com