پرخوری عصبی یا بولیمیا چیست؟ چگونه درمان میشود؟

پر خوری عصبی شرایطی است که فرد پرخوری بسیار زیادی می کند، سپس خود را وادار به استفراغ میکند یا از ملینها برای پاکسازی غذا از بدن خود استفاده میکند. علائم اصلی پرخوری عصبی، خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان بسیار کوتاه (پرخوری) و سپس خلاص شدن از شر غذای اضافی (پاکسازی) با ایجاد استفراغ، مصرف ملین ها یا ورزش بیش از حد، یا ترکیبی از این موارد است.

سایر علائم پرخوری عصبی عبارتند از:

• ترس از افزایش وزن
• نسبت به وزن و فرم بدن خود بسیار انتقادی هستند
• تغییرات خلقی - برای مثال احساس تنش یا اضطراب بسیار
• فکر کردن به غذا زیاد
• احساس گناه و شرمساری و رفتار پنهانی
• اجتناب از فعالیت های اجتماعی که شامل غذا می شود
• احساس می کنید که کنترلی روی غذا خوردن خود ندارند

همچنین ممکن است علائم فیزیکی مانند:

• احساس خستگی
• گلو درد ناشی از بیماری
• نفخ یا درد شکم
• صورت پف کرده
• خود آزاری

علائم هشداردهنده زیر می تواند نشان دهنده اختلال خوردن در شرایط خاصی دیگری باشد:

• خوردن زیاد غذا، خیلی سریع
• زیاد دستشویی رفتن بعد از غذا خوردن
• ورزش بیش از حد یا وسواسی

آیا اختلال بولیمیا یا پرخوری عصبی درمان پذیر است؟

این اختلال درمان پذیر است منتها ممکن است زمان بر باشد. درمان بولیمیا برای (بزرگسالان و افراد زیر 18 سال) کمی متفاوت است. درمان برای بزرگسالان از نوع درمان حمایتی است: اولین قدم در درمان پرخوری عصبی، یک برنامه خودیاری هدایت شده است. این اغلب شامل کار کردن از طریق یک کتاب خودیاری همراه با جلسات با یک متخصص روانشناسی، مانند یک درمانگر یا تراپیست است.

درمان های حمایتی کمک می کند تا:

• بر آنچه می خورید نظارت داشته باشید و سعی کنید الگوهای رفتار خود را تغییر دهید. برنامه های غذایی واقع گرایانه داشته باشید، برنامه ریزی اینکه چه چیزی و چه زمانی می خواهید در طول روز بخورید، می تواند به شما در تنظیم غذا خوردن، جلوگیری از گرسنگی و کاهش پرخوری کمک کند. محرک های خود را بشناسید: این کار می تواند به شما کمک کند علائم تحریک کننده را بشناسید و آنها را مدیریت کنید. درمان حمایتی برای مراجعین مرزی هم در کنار رفتار درمانی دیالکتیکی می تواند مفید باشد.
• علل زمینه ای اختلال خود را شناسایی کنید: با شناسایی دلایل پرخوری از راه های دیگری برای کنار آمدن با احساسات استفاده کنید. اگر درمان خودیاری یا حمایتی به تنهایی کافی نیست یا بعد از 4 هفته به شما کمکی نکرده است، ممکن است درمان شناختی رفتاری (CBT) یا دارو نیز به شما پیشنهاد شود.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

اگر CBT به شما پیشنهاد شود، معمولاً حداقل 20 جلسه در 20 هفته را شامل می شود. درمان CBT شامل صحبت با یک درمانگر است که به شما کمک می کند تا احساسات و افکاری را که میتوانند در اختلال خوردن شما نقش دارند و همچنین احساس شما در مورد وزن و شکل بدن خود را بررسی کنید. آنها به شما کمک می کنند تا عادات غذایی منظم را اتخاذ کنید و به شما نشان می دهند که چگونه به آنها پایبند باشید. آنها همچنین باید راه هایی را برای مدیریت احساسات و موقعیت های دشوار به شما نشان دهند تا پس از پایان درمان از عود مجدد شما جلوگیری کنند.

درمان برای کودکان و نوجوانان (خانواده درمانی)

معمولاً به کودکان و جوانان خانواده درمانی پیشنهاد می شود. این شامل صحبت شما و خانواده تان با یک درمانگر می شود و بررسی می کند که پرخوری عصبی چگونه بر شما تأثیر گذاشته است و چگونه خانواده تان می توانند از شما برای بهبودی حمایت کنند. همچنین ممکن است به شما طرحواره درمانی پیشنهاد شود که همان طرحوار درمانی ارائه شده به بزرگسالان خواهد بود. مراقب خودتان باشید. مهم است که در حین بهبودی از پرخوری عصبی مراقب سلامت جسمانی خود نیز باشید.

اگر به طور منظم استفراغ می کنید، اسید موجود در استفراغ می تواند به مرور زمان به دندان های شما آسیب برساند. برای به حداقل رساندن این آسیب باید: بلافاصله پس از استفراغ از مسواک زدن خودداری کنید تا مینای دندان از بین نرود. دهان خود را با دهانشویه غیر اسیدی بشویید. مطمئن شوید که به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه میکنید. در حین پرخوری و پس از پاکسازی، غذاهای اسیدی مانند آب میوه ننوشید یا نخورید. استفراغ همچنین می تواند منجر به خطر کم آبی بدن شود. برای جلوگیری از این امر، اطمینان حاصل کنید که مایعات زیادی می نوشید تا جایگزینی شود که استفراغ کرده اید مایعات الکترولیت داری که پزشک ها یا روانپزشک ها به شما معرفی می کنند می تواند بسیار سودمند باشد.

داروی پرخوری عصبی چیست؟

داروهای ضدافسردگی نباید به عنوان تنها درمان بولیمیا ارائه شوند. اما ممکن است روانپزشک به شما یک داروی ضد افسردگی مانند فلوکستین (پروزاک) در ترکیب با درمان یا درمان خودیاری پیشنهاد شود تا به شما در مدیریت سایر شرایط کمک کند، مانند:

• اضطراب یا افسردگی
• فوبیای اجتماعی
• اختلال وسواس فکری جبری (OCD)

داروهای ضد افسردگی به ندرت برای کودکان یا جوانان زیر 18 سال تجویز می شود.

شیوه زندگی افراد دارای اختلال بولیمیا

علاوه بر درمان حرفه ای، این نکات خودمراقبتی را دنبال کنید:

• به برنامه درمانی خود پایبند باشید: جلسات درمانی را نادیده نگیرید و سعی کنید از برنامه غذایی دور نشوید، حتی اگر باعث ناراحتی شما شود.
• با پرخوری عصبی آشنا شوید: آموزش در مورد وضعیت شما می تواند به شما قدرت و انگیزه دهد تا به برنامه درمانی خود پایبند باشید.
• تغذیه مناسب دریافت کنید: اگر خوب غذا نمی خورید یا مرتباً در حال پاکسازی هستید، به احتمال زیاد بدن شما تمام مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت نمی کند. با ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا متخصص تغذیه خود در مورد مکمل های ویتامین و مواد معدنی مناسب صحبت کنید. با این حال، دریافت بیشتر ویتامین ها و مواد معدنی از غذا معمولاً توصیه می شود.
• روابط خود را حفظ کنید: خود را از اعضای دلسوز خانواده و دوستانی که می خواهند سلامت شما را ببینند جدا نکنید. بدانید که آنها به بهبود شما علاقمند هستند و حفظ این روابط مراقبتی برای شما ضروری است.
• با خود مهربان باشید: در برابر اصرار برای وزن کردن یا چک کردن مکرر خود در آینه مقاومت کنید. اینها ممکن است کاری جز تقویت انگیزه شما برای حفظ عادات ناسالم نداشته باشند.
• با احتیاط ورزش کنید: با تراپیست خود در مورد اینکه چه نوع فعالیت بدنی، برای شما مناسب است، صحبت کنید، به خصوص اگر برای سوزاندن کالری های پس از پرخوری بیش از حد میخواهید ورزش کنید.

تمایز اولیه بین پرخوری عصبی و بی اشتهایی عصبی چیست؟

افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی عموماً رفتارهای غذایی محدودتر از خود نشان می دهند، در حالی که افراد مبتلا به پرخوری عصبی چرخه های پرخوری و پاکسازی را تجربه می کنند، اگرچه برخی از اشکال بی اشتهایی عصبی نیز به این شکل ظاهر می شوند.

تفاوت اصلی بین بی اشتهایی عصبی چیست؟

مردم اغلب «بی اشتهایی» را به جای «بی اشتهایی عصبی» یا به عنوان مخفف «بی اشتهایی عصبی» به کار می برند. اما این دو اصطلاح در واقع معانی متفاوتی دارند. بی اشتهایی به طور کلی نشانه یک مشکل بزرگتر است، در حالی که بی اشتهایی عصبی (AN) یک اختلال جدی در خوردن است که در گروه اختلالات خوردن انجمن روانپزشکی آمریکا مشخص شده است.

پیشنهاد می کنیم این مقاله را بخوانید: انواع بیماری های روانپزشکی

نقطه مقابل بی اشتهایی چیست؟

گاهی اوقات دیسمورفی نیز نامیده می شود، دیسمورفی عضلانی کاملاً مخالف بی اشتهایی بولیمیا است. جایی که افراد وسواس زیادی در مورد کوچک بودن یا رشد نیافته بودن دارند و با وسواس به دنبال به دست آوردن توده عضلانی هستند. دیسمورفی عضلانی زیر طبقه بندی اختلال بدشکلی بدن است.

دو ویژگی کلاسیک پرخوری عصبی چیست؟

افراد ممکن است تجربیات متفاوتی داشته باشند، اما شایع ترین علائم پرخوری عصبی عبارتند از: یکی از آنها معمولاً وزن طبیعی یا کم بدن است. اپیزودهای مکرر پرخوری همراه با احساس ترس از عدم توانایی در توقف غذا خوردن در طول دوره های پرخوری که به صورت نوشخوار فکری ذاهر می شود. استفراغ خود القا شده (معمولاً مخفیانه) که بیشتر مواقع با کمک انگشت فرد سعی می کند حال خود را به سمت استفراغ کردن ببرد زیرا نمی خواند آن همه کالری را جذب کندو معمولا این افراد دارای خودشیفتگی و یا کمالگرایی نیز هستند.

چه ویژگی مشترکی در بی اشتهایی و پرخوری عصبی وجود دارد؟

بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی هر دو با یک انگیزه بیش از حد برای لاغری و اختلال در رفتار خوردن مشخص می شوند.

پاکسازی در پرخوری عصبی به چه معنا است؟

پاکسازی چه تاثیری بر بدن دارد؟(Veritas Collaborative) این به عمل جبران یا دفع غذا برای تأثیرگذاری بر وزن بدن یا «تعادل» کالری مصرفی اشاره دارد. پاکسازی معمولاً با استفراغ ناشی از خود همراه است، اما شامل استفاده نادرست از ملین ها، قرص های لاغری، و دیورتیک ها و همچنین ورزش بیش از حد نیز ارتباط دارد.

هنر درمانی بولیمیا یا پرخوری عصبی

اهداف مشترکی برای هر فرد در درمان اختلال خوردن وجود دارد. برخی از اهداف مشترک ممکن است شامل ایجاد الگوهای غذایی سالم یا حفظ وزن ثابت باشد. با این حال، در درمان اختلالات خوردن، شناخت عوامل منحصر به هر فردی نقش مهمی دارد. برای مثال، یک فرد ممکن است از یک اختلال خوردن برای مقابله با اضطراب استفاده کند، در حالی که فرد دیگری ممکن است تروما بر الگوی خوردن او تاثیر گذار باشد. هنر درمانی باید برای هر فرد با توجه بهویژگی ها و علائم آن طراحی شود. با این حال، در افراد مبتلا به اختلال غذا خوردن، کشمکش های عاطفی رایج وجود دارد. برخی از آنها عبارتند از دشواری در شناسایی احساسات، کمال گرایی، یا الگوهای تفکر سفت و سخت. هدف مداخلات هنر درمانی کمک به افراد برای دستیابی به اهداف درمانی و یافتن سلامتی طولانی مدت است.

فعالیت ها و تمرین های بسیاری برای هنردرمانی وجود دارد که می توان از آنها برای درمان اختلال بولیمیا استفاده کرد. چند نمونه عبارتند از:

• ترسیم احساسات: افراد مبتلا به بولیمیا اغلب در تلاش هستند تا بفهمند چه احساسی دارند و چگونه با احساسات خود کنار بیایند یا ابراز کنند. یکی از تکنیک های هنردرمانی ترسیم احساسات با استفاده از خطوط، رنگ ها یا اشکال است و یک هنردرمانگر ممکن است این موضوع را با گفتگو در مورد احساسات دنبال کند. این تکنیک می تواند گفت و گو درباره احساسات منفی و مخرب را باز کند و مهارت های فردی را تقویت کند.
• تکنیک Splatter Painting: برای کمک به افراد مبتلا به اختلالات خوردن برای ارتباط مجدد با بدنشان استفاده می شود. به مراجعین موادی برای ساختن یک تابلوی نقاشی بزرگ با استفاده از الگوی بدنشان داده می شود، این تکنیک همچنین به افراد کمک می کند تا از نظر ذهنی انعطاف پذیر شوند.افراد مبتلا به این اختلال اگر احساس کنند که از کنترل خارج شدند و تسلطی بر کاری که انجام می دهند ندارند، معمولاً احساس اضطراب می کنند. ایجاد هنری که در دسترس و قابل مدیریت باشد در این زمینه کمک کننده است.

هنر درمانی می تواند با دسترسی به بخشی از مغز که تجربیات را ذخیره می کند، به باورهای ناخودآگاه شخص دسترسی پیدا کند. این رویکرد باعث میشود تا فرد بر روی بخش هایی از ذهن خود که دسترسی به آن نداشت و قادر به کنترل احساسات خود نبود تسلط یابد و آن را مدیریت کند.